Relikwie
W naszej Parafii znajduje się 5 relikwi świętych i błogosławionych
Ojciec Pio
Znany na całym świecie Ojciec Pio jest jednym z najbardziej „aktywnych świętych” w historii Kościoła. Za sprawą modlitwy do włoskiego świętego cały czas dokonują się cuda.
Święty Ojciec Pio, a właściwie Francesco Forgione, urodził się 25 maja 1887 roku w katolickiej rodzinie we Włoszech. Jako 15-latek wstąpił do zakonu kapucynów i został zakonnikiem. Św. Ojciec Pio jest przede wszystkim znany ze swoich stygmatów, których doświadczał przez 50 lat swojego życia. Włoskiemu kapucynowi przypisuje się wiele cudów m. in. liczne uzdrowienia, lewitacje, a nawet bilokacje (możliwość jednoczesnego przebywania w dwóch różnych miejscach).
Stanisław Kostka
18 września przypada święto patrona polskiej młodzieży – św. Stanisława Kostki. Urodził się w 1550 r. w Rostkowie k. Przasnysza (diecezja płocka).
Święty Stanisław Kostka pochodził z mazowieckiego Rostkowa położonego niedaleko Przasnysza, z zamożnej, wówczas już senatorskiej, szlacheckiej, dobrze skoligaconej rodziny. Był drugim synem Jana, kasztelana zakroczymskiego, i Małgorzaty z możnego rodu Kryskich, urodzonym w 1550 r. Miał starszego brata Pawła oraz dwoje młodszego rodzeństwa (brata i siostrę). W domu otrzymał dość staranne wykształcenie, uczył go m.in. późniejszy kanonik płocki Jan Bieliński. W wieku lat 14 wraz z bratem Pawłem został wysłany na naukę do kolegium jezuickiego w Wiedniu. Tam, zaznawszy wielu krzywd od brata i rówieśników, doskonalił się w życiu duchowym. W trakcie ciężkiej choroby Stanisław doznał objawień i uzdrowienia. W efekcie tych głębokich przeżyć postanowił, wbrew woli ojca, wstąpić do Towarzystwa Jezusowego.
W sierpniu 1567 r. pieszo i w przebraniu uciekł z Wiednia. W pogoń za nim ruszył jego brat Paweł. Stanisław dotarł do Dillingen w Bawarii (ok. 650 km) i zgłosił się do Piotra Kanizjusza. Ten wysłał go do Rzymu, gdzie 28 października 1567 r. generał zakonu Franciszek Borgiasz przyjął go do nowicjatu. Jednak już 10 sierpnia 1568 r. Stanisław nagle zachorował na malarię i 15 sierpnia zmarł w opinii świętości. Jego krótki ziemski żywot wręcz idealnie nadawał się do wykorzystania przez jezuitów i propagowania wśród młodzieży szkolnej wzorców postaw moralnych i religijnych. Ale przede wszystkim był to kolejny święty polski, w dodatku pierwszy święty z Mazowsza a zarazem pierwszy wyniesiony na ołtarze wierny z diecezji płockiej. Mało tego: młodziutki Stanisław, wstępując do nowicjatu, oświadczył, że pochodzi z Pułtuska.
Józef Sebastian Pelczar
Józef Sebastian przyszedł na świat w Korczynie, jako trzecie spośród czworga dzieci Wojciecha i Marianny z Mięsowiczów. Dzieciństwo przeżył szczęśliwie, w gronie kochającej się rodziny.
Wojciech, był człowiekiem pracowitym, bardzo zaradnym i – jak na tamte czasy – wykształconym. Wrażliwy i otwarty na wartości religijne oraz patriotyczne, w tym samym duchu wychowywał swoje dzieci. Dla całej swej rodziny zorganizował domową biblioteczkę, z której Józef Sebastian korzystał niemal nieustannie. Również matka Świętego, kochająca poezję i muzykę wpajała dzieciom swoje pasje, które zaowocowały w ich dorosłym życiu. Głęboko pobożna, ofiarowała każde swe dziecko Matce Najświętszej w pobliskim sanktuarium Matki Bożej Leżajskiej.
Dnia 2 czerwca 1991 r. Jan Paweł II dokonał w Rzeszowie beatyfikacji bpa Józefa Sebastiana Pelczara, zaś 18 maja 2003 r., w Rzymie, ogłosił świętym Kościoła Powszechnego.
Jan Benzym
Całe swoje życie Ojciec Jan Beyzym budował na Jezusie Chrystusie. Jemu dał się prowadzić na trudnej drodze zakonnego i kapłańskiego powołania. Od dwunastego roku życia zastanawiał się nad wyborem drogi życia. Był opiekuńczy wobec młodszego rodzeństwa i chętnie się nim zajmował. Raczej unikał błahych zabaw, męczyły go tańce, wcale się nie stroił!
Jan Paweł II dokonał , 18 sierpnia 2002 roku, na Krakowskich Błoniach beatyfikacji opiekuna trędowatych. Powiedział wtedy:
„Pragnienie niesienia miłosierdzia najbardziej potrzebującym zaprowadziło błogosławionego Jana Beyzyma – jezuitę, wielkiego misjonarza – na daleki Madagaskar, gdzie z miłości do Chrystusa poświęcił swoje życie trędowatym. Cieszę się, że ten duch solidarności w miłosierdziu wciąż panuje w polskim Kościele, czego dowodem jest wiele dzieł pomocy społecznościom dotkniętym przez klęski żywiołowe w różnych regionach świata, czy też niedawna inicjatywa skupu nadwyżek zboża, aby można było przekazać je głodującym w Afryce. Mam nadzieję, że ta szlachetna idea doczeka się realizacji”.
Ignacy Kłopotowski
Ksiądz Ignacy Kłopotowski urodził się 20 lipca 1866 r. w Korzeniówce w parafii Drohiczyn nad Bugiem w guberni rodzieńskiej. Kształcił się w gimnazjum klasycznym w Siedlcach. W roku 1883 wstąpił do Seminarium Duchownego w Lublinie. Jako alumn czwartego kursu został wysłany na dalsze studia do Akademii Duchownej w Petersburgu, którą ukończył ze stopniem magistra teologii. Święcenia kapłańskie otrzymał 5 lipca 1891 r. w katedrze lubelskiej z rąk ks. bpa Franciszka Jaczewskiego.
